کامپوزیت های درشت دانه یا ماکروفیل، اولین نوع کامپوزیت دندانی بودند که وارد بازار شدند. این نوع کامپوزیت ها شامل ذراتی با اندازه 10 تا 50 میکرومتر است که در مقایسه با مواد امروزی بسیار بزرگتر هستند. اندازه بزرگ ذرات تأثیر مهمی در دوام و مقاومت بالای این نوع کامپوزیت ها دارد؛ اما در عین حال تمیز کردن و پالیش کردن سطح ترمیم های انجام شده با این کامپوزیت ها را دشوار می کند.

کامپوزیت ریزدانه یا میکروفیلد نسل جدیدی از کامپوزیت های دندانی است که حاوی ذراتی با اندازه کوچک تر از ۱۰۰ نانومتر هستند. در مقایسه با ماکروفیل ها که ذرات آن ها بزرگتر بودند و دارای دوام بیشتری بودند، این نوع کامپوزیت ها از دوام کمتری برخوردارند. یکی از مزایای اصلی این نوع کامپوزیت دندان ، سهولت در پالیش و صیقل دادن به سطح ترمیم های آن است. همانطور که اشاره شد، میکروفیل به دلیل اندازه بزرگتر ذرات، در برابر فشارهایی که به دندان وارد می شود، به ویژه دندان های عقب، مقاومت کمتری دارند.

کامپوزیت هیبرید (Hybrid Composite) به عنوان ترکیبی از دو نوع کامپوزیت ماکروفیل و میکروفیل قابل تعریف است. این نوع کامپوزیت دارای ذراتی با اندازه حدود ۴۰ نانومتر هستند. این ذرات دارای مقاومت و استحکامی مشابه ذرات ماکروفیل هستند؛ اما همچنین از سهولت پولیش و ترمیم کردن بهره می برند که در کامپوزیت های ریزدانه میکروفیل مشاهده می شود. تنها عیبی که در این نوع کامپوزیت وجود دارد، استهلاک آن به مرور زمان است که ممکن است باعث کاهش ظاهر و جلوه آن شود.

نسل جدید کامپوزیت ها، نانوکامپوزیت ها هستند که حاوی ذراتی با اندازه تقریبی 20 نانومتر می باشند. این ذرات نانویی به یکدیگر متصل می شوند و نانوکلاسترها (نانوخوشه ها) را تشکیل می دهند. جمع آوری ذرات کوچکتر و تبدیل آن ها به ذرات بزرگتر باعث افزایش قدرت، مقاومت، قابلیت پالیش و استحکام این نوع کامپوزیت می شود. می توان گفت که نانوکامپوزیت یکی از بهترین نوع کامپوزیت دندانی به حساب می آید.